Vegen til toppfotballen. Ein studie av spelarutvikling på norske toppfotballspelarar

Abstract

I denne masteroppgåva har eg sitt på kva delar av miljøet rundt den norske toppfotballspelaren som har vore viktig for å ha nådd norsk toppfotball for menn og kvinner. Eg har brukt ein holistisk økologisk tilnærming. Ei slik tilnærming gjer at det er mogleg å sjå etter og finne komponentar som enten påverkar toppfotballspelaren eller miljømessige suksessfaktorar. Talentutviklingsmiljø-modellen og Miljøsuksess-modellen til Kristoffer Henriksen (2010), vart nytta som teorigrunnlag. Tidlegare forsking har vist at det ikkje går an å spå kven som lukkast basert på talent, men at det er meir enn bare talentet som tilseier dette (Carlson, 1988). I masteroppgåva har eg gjennomført ein kvalitativ studie med åtte semi-strukturerte intervju med fire menn og fire kvinner, som til dagleg spelar i ein klubb frå Eliteserien og Toppserien. Klubbane var ulike. Intervjua vart analysert ved hjelp av Aksel Tjora (2021) sin stegvis-deduktiv induktiv metode. Eg fann ut at følgande komponentar i miljøet hadde vore viktige i fotballkarrieren for fleire av toppfotballspelarane: Familie, skule: Vidaregåande skule, klubb, lag, lagkameratar/venner, trenar, organisasjon: Norges Fotballforbund og føresetnadar i klubb i form av ressursar. Det var heller ingen klare skilnadar mellom menn og kvinner. Sjølv om dette var viktige komponentar i miljøet for å nå toppfotballen, så viser studien min også at ikkje alle hadde gått den same vegen for å bli ein norsk toppfotballspelar. På bakgrunn av dette kjem det fram at ikkje alle disse komponentane er like viktig for den enkelte toppfotballspelaren. Det var altså fleire måtar og vegar å gå for og lykkast til og bli ein norsk toppfotballspelar.